Recensie: ‘Het Ministerie van Tijd’ – Kaliane Bradley

 “Tijdreizen bestaat”, zei ze, alsof iemand het koffiezetapparaat beschreef. “Welkom op het ministerie.”

In de nabije toekomst krijgt een ambtenaar het salaris van haar dromen aangeboden en hoort kort daarna aan welk project ze gaat werken. Een onlangs opgericht ministerie verzamelt in de eenentwintigste eeuw ‘expats’ uit de hele geschiedenis.

Ze krijgt de taak om als ‘brug’ te werken: samenwonen met, assisteren bij en toezicht houden op de expat die bekendstaat als ‘Achttienzevenenveertig’, oftewel luitenant Graham Gore. Hij is een beetje gedesoriënteerd nu hij moet samenwonen met een ongetrouwde vrouw die regelmatig haar kuiten laat zien, omgeven door bizarre concepten als ‘wasmachines’, ‘Spotify’ en ‘de ineenstorting van het Britse Rijk’. Met een honger naar ontdekkingen, altijd een pakje sigaretten binnen handbereik en de steun van een charmante en chaotische groep mede-expats probeert hij zich al snel aan te passen.

In het jaar dat volgt ontwikkelt wat de brug aanvankelijk had beschouwd als een ongemakkelijke situatie met een nieuwe huisgenoot zich tot iets veel diepers. Als de ware aard van het project van het ministerie aan het licht komt, worden ze gedwongen de werkelijkheid onder ogen te zien. Kan liefde de obstakels van tijd en geschiedenis overwinnen?

Het is al een tijdje geleden dat ik een boek in het Nederlands heb gelezen. Maar toen ik de kans kreeg om dit boek te recenseren en de samenvatting las, was ik gelijk geïnteresseerd. Het verhaal doet mij een beetje denken aan Outlander, waarbij tijdreizen ook een thema is. In het boek “Het ministerie van tijd” volgen we een ambtenaar die aan de slag gaat als ‘brug’ en dus mensen uit het verleden gaat begeleiden. Graham Gore is haar expat. Wat ik erg interessant vind is dat Graham Gore echt heeft bestaan. Graham was een luitenant van de Franklin-expeditie en is gestorven in 1847 door mysterieuze omstandigheden terwijl hij en bemanning van het schip de Erebus de Noordwestelijke Doorvaart ging ontdekken. De Noordwestelijke Doorvaart is een route van de Atlantische Oceaan naar de Grote Oceaan. Aan het begin van elk hoofdstuk worden de ervaringen van de expeditie van Graham Gore beschreven.

Naast de stukken over Graham volgen we de ambtenaar die voor het ministerie werkt. Zij en Graham wonen in één huis, wat voor Graham nogal raar is aangezien het in zijn tijd niet normaal is dat man en vrouw als vrienden samen wonen. Hij ontdekt ook Spotify, nieuwe vriendschappen en de geschiedenis vanaf 1847 tot heden. Uiteindelijk ontstaat er een romance tussen Graham en de ambtenaar, maar ondertussen komt de ware aard van het project van het ministerie aan het licht. Ik moet bekennen dat de ware aard van het project mij eigenlijk is ontgaan doordat het einde van het verhaal wat lastig beschreven was en ik meer geïnteresseerd was in de personages uit de geschiedenis. Wel vond ik het einde van het verhaal heel verrassend en het boek was voor mij verder makkelijk door te lezen. Daarnaast vind ik het fijn als een boek in de ik-vorm geschreven is, dit zorgt ervoor dat ik mij beter in kan leven. Het heeft een goede combinatie van humor, romance en spanning. Ik geef “Het Ministerie van Tijd” 4 van de 5 sterren.