Emily Wilde doet onderzoek naar de wondere wereld van verschillende elfenrijken. Ze reist af naar het ijskoude Hrafnsvik om haar levenswerk – een complete encyclopedie over Faeries – af te ronden. Echter, waar Emily zo goed is in het verbinden met elfen, is ze zo slecht in het contact maken met mensen. Ze is dan ook even uit het veld geslagen wanneer Wendell Bambleby, een hoog aangeschreven onderzoeker naar elfen en een oude vriend van Emily, ongevraagd voor haar neus staat. Hoe meer onderzoek ze samen verrichten, hoe vaker Emily zich afvraagt of Wendell wel is wie hij zegt dat hij is.
Heather Fawcett heeft met het schrijven van haar boek een wereld gecreëerd, die zo gedetailleerd is dat ik me soms heb afgevraagd of ze zelf in Emily Wilde’s voetstappen heeft gelopen. Als ik een mooie boom passeer, verwacht ik bijna Bambleby tegemoet te lopen. Dat geeft wel aan dat het verhaal sterk is, dat ze heeft verteld.
Een krachtig, introvert personage
Wat heerlijk om als lezer avonturen te beleven met een krachtig, introvert personage. In een maatschappij waar de nadruk ligt op extraverte kwaliteiten, vind ik het mooi om te lezen dat Fawcett juist een introvert karakter als hoofdpersonage heeft gekozen. Ze heeft introversie onder woorden gebracht zoals het is. De kwaliteiten en de minder sterke kanten. Net zoals ieder ander mens dat ook heeft. Emily Wilde denkt analytisch en kijkt naar de kleine details in de wereld, wat haar zo sterk maakt in haar professionele rol en in het bestuderen van elfenrijken. Als het over haar diepgaande interesses gaat, kan ze hierop uitstekend anticiperen. Ook heeft ze haar journal altijd bij zich om alle bevindingen te noteren. In de communicatie met de gemeenschap van Hrafnsvik is ze echter minder sterk. Ze komt wat klunzig over in haar woordgebruik en ze vindt het lastig om mee te praten over ‘ditjes en datjes’.
Wanneer Bambleby in beeld komt, wordt het nog interessanter. In de interactie tussen Emily en Wendell komen vermakelijk de verschillen naar voren tussen Emily’s introversie en Wendell’s extraversie. Er is een moment dat Emily even niet in haar notitieboek kan schrijven door onvoorziene omstandigheden. Wendell neemt het schrijven in Emily’s journal dan voor korte tijd over. Dit vond ik erg goed geschreven. Wendell’s energie, humor en persoonlijkheid maken hem uitermate interessant om te doorgronden. Voor mij was het ook een frisse toevoeging aan alle hoofdstukken dat Emily aan het woord was.
Ik was dan ook teleurgesteld, toen ik erachter kwam dat Wendell’s overname van korte duur was. Voor mij ligt hier een gemiste kans. Ten eerste, omdat Wendell’s rol in het verhaal veranderd en belangrijker wordt voor het verhaal. Ik had het interessant gevonden om vanuit hem te kunnen lezen wat dit met zijn gedachten en emoties deed. Ten tweede, omdat de manier waarop Emily in het journal schrijft voor mijn gevoel opeens saaier was geworden. Had het niet leuk geweest als Emily en Wendell elkaar af bleven wisselen, omdat het twee uitersten zijn? Ik vind van wel. Dit heeft voor mij bepaald dat ik het eerdere en verdere verloop van het boek minder pakkend geschreven vond. Het was voor mij een kritiek keerpunt als lezer, die benadrukte dat de vorderende bladzijden niet beter werden.
Inrichting van het verhaal
Zoals hierboven al een beetje verklapt is, is het boek geschreven alsof het Emily’s notitieboek is. Dit wordt ook duidelijk onder woorden gebracht: “… as I write…”. Dit geeft als lezer snel het gevoel dat je door Emily’s ogen kijkt, wat inleving vergemakkelijkt. Echter de voetnoten in het verhaal voelen voor mij overbodig. Ik snap dat het bij de context van een encyclopedie past, maar de voetnoten leidden mij eerder af dan dat het mijn aandacht bij het verhaal vasthield.
Onverwachte spanningsmomenten
De schrijfstijl van Fawcett is liefelijk en knus. De winterachtige omgeving gaf mij al snel een ‘ik-wil-graag-met-een-dekentje-op-de-bank-gevoel’. Ze geeft vele details, waardoor het simpel is om de wereld die zij omschrijft voor je te kunnen zien. Ik had verwacht dat deze zachte schrijfstijl weinig spanning zou kunnen bevatten. Maar dat had ik gelukkig mis. Vanuit onverwachte hoeken sprankelt Fawcett wel wat spanningsmomenten over het verhaal, zoals de waanbeelden die duistere Faeries veroorzaken. Dat heeft mijn interesse gewekt.
Dit boek is een aanrader voor liefhebbers van boeken over elfenrijken of voor lezers van ‘knusse boeken’. De wereld die Fawcett heeft beschreven, is het waard om een kijkje in te nemen en zelf te ervaren of het bij je past.
