Nica groeit het grootste deel van haar leven op in het weeshuis Sunnycreek Home, oftewel de Grave (het graf) zoals de kinderen het noemen. Op haar zeventiende wordt Nica’s droom werkelijk: een echtpaar wil haar adopteren. Na een verschrikkelijke tijd voelt het voor Nica als een rooskleurige uitweg. Echter, het echtpaar kiest ervoor om ook de mysterieuze Rigel in huis te nemen. Naast de knappe, intelligente en piano spelende kant, kent Nica ook de duistere en onaangename eigenschappen van Rigel. Lukt het Nica om het sprookje waarin zij gelooft te beschermen? Geeft haar zachtaardigheid haar vleugels of wordt ze verslonden door de kracht van de wolf?
Erin Doom, een pseudoniem van een Italiaanse schrijfster, heeft mij met De Tranenmaker geraakt. Zoals een ander boek nog nooit heeft gedaan.
Het verhaal
In de Grave werden ’s avonds verhalen verteld. De bekendste was het verhaal over de Tranenmaker met ogen zo helder als glas en veroorzaker van alle angst die mensen voelen. Ik vind het origineel dat het verhaal, ondanks dat het zeer volwassen en kundig is geschreven, verteld wordt vanuit deze angst die Nica in het weeshuis heeft ervaren. Door het hele verhaal heen merk je dat ze opgroeit tot een jongvolwassen vrouw, maar tegelijkertijd nog altijd gelooft in de kinderverhalen en de voelbare angst daarvan. De personages voelen heel echt aan. Ze zijn ontzettend realistisch door Doom beschreven. Alle details kloppen en passen bij elkaar.
“… misschien zijn we wel in stukjes gebroken om beter in elkaar te passen”
Emoties kun je niet vangen, alleen voelen
In dit boek is ontzettend mooi beschreven hoe gecompliceerd liefde is. Zeker als je niet bent opgegroeid met een warme, veilige basis. De twijfels, onzekerheden, gedachten en gevoelens zijn als goud verweven met het verhaal. Nica, die de zachtaardigheid van haar biologische moeder nog kan herinneren, wil niets liever dan opgenomen worden in een liefdevol gezin en ze gelooft zo hartstochtelijk in het sprookje waar zij van droomt. En Rigel, die zich vanaf zijn geboorte af aan afgewezen voelt, denkt alles kapot te maken en gelooft dat hij de wolf uit het spookje is. Met deze twee uitersten heeft Doom een sprookje geschreven zoals niemand dat heeft gedaan.
“Ik wandelde over de bladzijden, liep over papieren paden.
Maar de inkt liep uit.
Ik was in het verkeerde sprookje beland.”
De woordkeuze van Doom vind ik bijzonder mooi. Persoonlijk heb ik nog nooit met “booktabs” gelezen. Een goed boek blijft je wel bij. Toch? Maar ik kon het niet laten. Ik had bij haar mooie, pure bewoordingen over liefde, eenzaamheid, angst en geluk het gevoel dat ik de emoties moest vangen. Ik moest ze op een bepaalde manier bij me kunnen houden, ze terug kunnen vinden. Erin Doom heeft woorden gevonden voor de emoties waar ik – en ik verwacht een hele massa mensen – nooit goed over kon praten. ‘Hoe voel je je?’, is na het lezen van dit boek een hele andere vraag geworden. Ik heb voor het eerst met booktabs gewerkt, omdat ik weet dat bepaalde teksten mij een boel kracht en steun kunnen geven op moeilijkere dagen. Want laten we eerlijk zijn, die hebben we allemaal. En dan is het toch heerlijk als je voelt dat iemand je echt begrijpt?
“Het had geen zin om te proberen het van zich af te schudden. Het zat tegen de wanden van zijn ziel gekleefd, als pollen van een honing waar hij nooit om had gevraagd…”
Als de nacht vol sterren
Met regelmaat wordt in dit boek de vergelijking gemaakt met de sterrenhemel. Dat is precies hoe ieder hoofdstuk voelt: alsof je naar de sterrenhemel kijkt. De ene keer helder en vol schitterende lichtjes. De andere keer verduisterd met slechts een glimp van het maanlicht. Hoe de sterrenhemel er ook uitziet, het is iedere keer intrigerend en alsof je het voor de eerste keer waarneemt. Doom weet je met haar woorden ieder hoofdstuk te raken.
Lees dit boek!
