Hoe vaak verzinnen kinderen fantasievolle verhalen, waarin zij samen met elfjes spannende avonturen beleven?
Zo dacht Kaye terug aan haar eigen kinderjaren, waarin zij tijd doorbracht met drie Faerievrienden. Tot op de dag dat Kaye de zwaargewonde Faerie Roiben vindt. Vanaf dat moment raakt ze verwikkeld in een gevaarlijke machtsstrijd binnen de Faerierijken. De dood ligt op de loer.
Allereerst wil ik wat schrijven over het uiterlijk van een boek. Voor mij ‘klopt’ een boek pas echt, wanneer het uiterlijk dezelfde ‘vibe’ heeft als het verhaal. ‘Water’ heeft een prachtige cover met blauwgroenige vlinders en takken met doornen. Om maar te zwijgen over de prachtige schudbladeren van het limited edition exemplaar. Opvallend genoeg sluit de cover ook aan bij deze recensie over ‘Water’ van Holly Black. Een combinatie van pure schoonheid en scherpe doornen. Het is een boek waarover ik urenlang zou kunnen praten. Telkens, als ik erover nadenk, geeft het boek me een nieuw inzicht. Op één of andere manier blijft het boek in veel opzichten interessant. Ik zal proberen deze recensie kort en krachtig te houden.
Een golf van onveiligheid
Het boek begint met een proloog, waarin de lezer in de actie stapt. Het wordt duidelijk dat hoofdpersonage Kaye opgroeit in een onveilige thuissituatie, waarin alcohol, onzekerheid en geweld als een cirkel om haar heen bewegen. Deze actie heeft mijn aandacht weten vast te pakken.
Wat ik jammer vind, is dat een aantal volgende hoofdstukken mijn aandacht niet op dezelfde manier vasthouden. Van een volwassen conflict in de proloog, gaat het in volgende hoofdstukken opeens over tienerissues. Dat contrast is naar mijn mening te groot. Ik kan me voorstellen dat (jong)volwassen YA-lezers hierdoor het boek wegleggen, omdat het een distantiërend gevoel kan geven. Ik heb zelf ook op dat punt gestaan. Toch ben ik heel blij dat ik de keuze heb gemaakt om door te lezen, want ik ben later in het boek aangenaam verrast.
Kaye… Wie?
Kaye is een bijzonder personage. Ik vind het lastig om haar te definiëren, omdat ik als lezer weinig over haar te weten kom. Zo heb ik slechts wat grove lijnen over haar verleden kunnen achterhalen. Daarnaast komt Kaye met regelmaat wat koud of zelfs egoïstisch over. Het is moeilijk om haar te volgen als een ‘natuurlijk personage’, bij wie het gemakkelijk is om mee te leven met het personage.
Aan de ene kant is dit jammer, omdat ik met onbeantwoorde vragen blijf zitten. Aan de andere kant zegt dit gevoel van ongemak – omdat ik eigenlijk meer over Kaye te weten wil komen – iets over hoe wij mensen kunnen zijn. In het dagelijks leven zijn mensen die vervelende gebeurtenissen meemaken in sommige gevallen ook mensen die weinig over zichzelf loslaten. Het kan ontzettend frustrerend aanvoelen als mensen een muur om zich heen hebben gebouwd. Kaye groeit op in onveiligheid, wat natuurlijk invloed heeft op hoe zij zichzelf aan de wereld laat zien. Misschien wilde Holly Black tonen dat Kaye voorzichtig is met het toelaten van mensen? Of dat hoe iemand overkomt nog niks wil zeggen over wie iemand is? Wellicht voelt Kaye daarom wat ‘gesloten’ aan voor de lezer. Ik weet niet of dit de bedoeling was van Holly Black, maar het maakt Kaye voor mij juist realistisch en eigenlijk ook heel goed.
Wat ik als minder positief opvat aan Kaye, is dat ze in het verhaal wel heel abrupt de groei doormaakt van puber naar jongvolwassen ‘redder in nood’ – weliswaar met een donker randje. De dingen die Kaye zegt en doet veranderen voor mijn gevoel te snel binnen een korte tijd.
Van gescheurde Faerievleugels tot lichtgroen bloed
De details waarmee Holly Black de Faeriewereld beschrijft, vind ik ongelofelijk goed. Ik heb gemerkt dat ze bijzonder uitblinkt in het schrijven van vooral de gruwelijke daden. De Faerierijken die ze beschrijft zijn het onderzoeken waard! De combinatie tussen ‘het bekende’ en ‘het fantasievolle’ maakt het interessant en eigenzinnig. Er is een gevoel van herkenning, wanneer duidelijk wordt dat de Faeriewereld dezelfde soort verleidingen en misdaden kent als onze menselijke wereld. Goed en kwaad – en alles wat daartussenin zit – is net zo gecompliceerd en realistisch. Aan de andere kant is het Faerievolk in veel opzichten anders dan het menselijke volk. Zij zijn bijvoorbeeld niet bang om hun magie schaamteloos en opzichtig in hun voordeel te gebruiken. Dit is vaker een gewoonte, dan een uitzondering.
Holly Black gebruikt in haar schrijfstijl veel bijwoorden met details, waardoor het voor mij gemakkelijk was om de Faeriewereld, die zij heeft gecreëerd, voor ogen te zien. Daarnaast beschrijft zij opvallende uiterlijkheden van bewoners van de Faerierijken. De details vond ik heel aangenaam om te lezen. Haar schrijfstijl verveelde me geen moment.
Vaart in het water…
Afgezien van het begin van het boek, zat er veel vaart in het verhaal met twisten die ik niet heb zien aankomen. Dit zorgde ervoor dat ik het boek interessant bleef vinden. Daarnaast waren er voor mijn gevoel ook momenten, die het lezen bewust vertraagden. Ieder hoofdstuk begint met een klein gedichtje. Voor mensen die ervan houden om te filosoferen, geeft dit de mogelijkheid om de hersenen extra te kraken. Dat voelde telkens als een klein ‘cadeautje’ om uit te pakken.
Kortom, ‘Water’ is voor mij een boek met vele gezichten. De rimpelingen aan de oppervlakte van het water zullen nooit hetzelfde zijn, net als dit boek van Holly Black. Ze bracht me bij iedere bladzijde naar nieuwe ideeën.
